89 الفجر Al-Fajr

به نام خداوند بخشنده مهربان قسم به صبحگاه (هنگامی که خدا جهان را به نور خورشید تابان روشن می‌سازد). (1)	بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ  وَٱلْفَجْرِ ﴿١﴾
و قسم به ده شب (اول ذیحجه که بندگان خدا به دعا و ذکر مشغولند). (2)	وَلَيَالٍ عَشْرٍۢ ﴿٢﴾
قسم به حق جفت (که کلیه موجودات عالم است) و به حقّ فرد (که ذات یکتای خداست). (3)	وَٱلشَّفْعِ وَٱلْوَتْرِ ﴿٣﴾
و قسم به شب تار هنگامی که برود. (4)	وَٱلَّيْلِ إِذَا يَسْرِ ﴿٤﴾
آیا در این امور که (قسم به آنها یاد شد) نزد اهل خرد لیاقت سوگند نیست؟ (5)	هَلْ فِى ذَٰلِكَ قَسَمٌۭ لِّذِى حِجْرٍ ﴿٥﴾
آیا ندیدی که خدای تو با عاد (قوم هود) چه کرد؟ (6)	أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ﴿٦﴾
و نیز به اهل شهر ارم (یا قوم ارم) که صاحب قدرت و عظمت بودند چگونه کیفر داد؟ (7)	إِرَمَ ذَاتِ ٱلْعِمَادِ ﴿٧﴾
در صورتی که مانند آن شهری (در استحکام و بزرگی و تنعّم) در بلاد عالم ساخته نشده بود. (8)	ٱلَّتِى لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِى ٱلْبِلَٰدِ ﴿٨﴾
و نیز به قوم ثمود که در دل آن وادی سنگ را شکافته و کاخها بر خود از سنگ می‌ساختند چه کیفر سخت داد؟ (9)	وَثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُوا۟ ٱلصَّخْرَ بِٱلْوَادِ ﴿٩﴾
و نیز فرعون (و فرعونیان) را که صاحب قدرت و سپاه بسیار بود (چگونه به دریای هلاک غرق نمود). (10)	وَفِرْعَوْنَ ذِى ٱلْأَوْتَادِ ﴿۰١﴾
آنان که در روی زمین ظلم و طغیان کردند. (11)	ٱلَّذِينَ طَغَوْا۟ فِى ٱلْبِلَٰدِ ﴿١١﴾
و بسیار فساد و فتنه انگیختند. (12)	فَأَكْثَرُوا۟ فِيهَا ٱلْفَسَادَ ﴿٢١﴾
تا آنکه خدای تو بر آنها تازیانه عذاب پی در پی فرستاد. (13)	فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿٣١﴾
خدای تو البته در کمینگاه (ستمکاران) است. (14)	إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلْمِرْصَادِ ﴿٤١﴾
اما انسان (کم ظرف ضعیف بی صبر) چون خدا او را برای آزمایش و امتحان کرامت و نعمتی بخشد در آن حال (مغرور ناز و نعمت شود و) گوید: خدا مرا عزیز و گرامی داشت. (15)	فَأَمَّا ٱلْإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبْتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكْرَمَهُۥ وَنَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّىٓ أَكْرَمَنِ ﴿٥١﴾
و چون او را باز برای آزمودن تنگ روزی کند (دلتنگ و غمین شود و) گوید: خدا مرا خوار گردانید. (16)	وَأَمَّآ إِذَا مَا ٱبْتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّىٓ أَهَٰنَنِ ﴿٦١﴾
چنین نیست بلکه (به گناه بخل و طمع خوار شوید چون) هرگز یتیم نوازی نکنید. (17)	كَلَّا ۖ بَل لَّا تُكْرِمُونَ ٱلْيَتِيمَ ﴿٧١﴾
و فقیر را بر سفره طعام خود به میل و رغبت ننشانید. (18)	وَلَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلْمِسْكِينِ ﴿٨١﴾
و مال ارث را به تمامی می‌خورید (و مراعات حق وارثان ضعیف مانند زنان و دختران و صغیران را نمی‌کنید). (19)	وَتَأْكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكْلًۭا لَّمًّۭا ﴿٩١﴾
و سخت فریفته و مایل به مال دنیا می‌باشید (و به ثواب آخرت هیچ نمی‌پردازید). (20)	وَتُحِبُّونَ ٱلْمَالَ حُبًّۭا جَمًّۭا ﴿۰٢﴾
چنین نیستت (که دنیا طلبان پندارند روز قیامتی نیست) روزی کهه (از زلزله پی در پی) زمین به کلی خرد و متلاشی شود. (21)	كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلْأَرْضُ دَكًّۭا دَكًّۭا ﴿١٢﴾
و (آن هنگام امر) خدا و فرشتگان صف در صف به عرصه محشر آیند. (22)	وَجَآءَ رَبُّكَ وَٱلْمَلَكُ صَفًّۭا صَفًّۭا ﴿٢٢﴾
و آن روز جهنم را (پدید) بیاورند، همان روز آدمی متذکر کار خود گردد، و آن تذکر چه سود به حال او بخشد؟ (23)	وَجِا۟ىٓءَ يَوْمَئِذٍۭ بِجَهَنَّمَ ۚ يَوْمَئِذٍۢ يَتَذَكَّرُ ٱلْإِنسَٰنُ وَأَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكْرَىٰ﴿٣٢﴾
(با حسرت و ندامت) گوید: ای کاش برای زندگانی ابدی امروزم کار خیری انجام می‌دادم. (24)	يَقُولُ يَٰلَيْتَنِى قَدَّمْتُ لِحَيَاتِى ﴿٤٢﴾
و آن روز به مانند عذاب خدا هیچ کس عذاب نکند. (25)	فَيَوْمَئِذٍۢ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٌۭ ﴿٥٢﴾
و به مانند به بند هلاک کشیدن او هیچ کس به بند نکشد. (26)	وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٌۭ ﴿٦٢﴾
(آن هنگام به اهل ایمان خطاب لطف رسد که) ای نفس (قدسی) مطمئن و دل آرام. (27)	يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفْسُ ٱلْمُطْمَئِنَّةُ ﴿٧٢﴾
به حضور پروردگارت باز آی که تو خشنود به (نعمتهای ابدی) او و او راضی از توست. (28)	ٱرْجِعِىٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةًۭ مَّرْضِيَّةًۭ ﴿٨٢﴾
باز آی و در صف بندگان خاص من در آی. (29)	فَٱدْخُلِى فِى عِبَٰدِى ﴿٩٢﴾
و در بهشت من داخل شو. (30)	وَٱدْخُلِى جَنَّتِى ﴿۰٣﴾