93 الضحى Ad-Dhuhaa

به نام خداوند بخشنده مهربان قسم به روز روشن (یا هنگام ظهر آن). (1)	بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ  وَٱلضُّحَىٰ ﴿١﴾
و قسم به شب به هنگام آرامش آن. (2)	وَٱلَّيْلِ إِذَا سَجَىٰ ﴿٢﴾
که خدای تو هیچ گاه تو را ترک نگفته و بر تو خشم ننموده است (چهل روز بر رسول وحی نیامد، دشمنان به طعنه گفتند: خدا از محمد قهر کرده. این آیه رد بر آنهاست). (3)	مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَىٰ ﴿٣﴾
و البته عالم آخرت برای تو بسی بهتر از نشأه دنیاست. (4)	وَلَلْءَاخِرَةُ خَيْرٌۭ لَّكَ مِنَ ٱلْأُولَىٰ ﴿٤﴾
و پروردگار تو به زودی به تو چندان عطا کند که تو راضی شوی (در دنیا نصرت و در آخرت مقام شفاعت به تو بخشد). (5)	وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَىٰٓ ﴿٥﴾
آیا خدا تو را یتیمی نیافت که در پناه خود جای داد؟ (6)	أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًۭا فَـَٔاوَىٰ ﴿٦﴾
و تو را (در بیابان مکه) ره گم کرده و حیران یافت (در طفولیت که حلیمه دایه‌ات آورد تا به جدّت عبد المطّلب سپارد در راه مکه گم شدی، حلیمه و عبد المطلب سخت پریشان شدند و خدا زود آنها را به تو) ره نمایی کرد. (7)	وَوَجَدَكَ ضَآلًّۭا فَهَدَىٰ ﴿٧﴾
و باز تو را فقیر (الی الله) یافت (به دولت نبوت) توانگر کرد (و نعمت رسالت عطا نمود). (8)	وَوَجَدَكَ عَآئِلًۭا فَأَغْنَىٰ ﴿٨﴾
پس تو هم یتیم را هرگز میازار. (9)	فَأَمَّا ٱلْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ ﴿٩﴾
و فقیر و گدای سائل را به زجر مران. (10)	وَأَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنْهَرْ ﴿۰١﴾
و اما نعمت پروردگارت را (که مقام نبوت و تقرب کامل به خدا یافتی، بر امت) باز گو. (11)	وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ ﴿١١﴾